Tregim
RINJOHJA
Miku im erdhi. Nuk e tha asnjë fjalë. S’kishte nevojë të thoshte asgjë. Heshtja e tij e mbushur me një shqetësim të pakapërcyeshëm më dukej sikur e ngulfate hapësirën e vogël dhe gjysmë të errët të banesës. Midis meje dhe tij ishte vendosur një habi e pashpjegueshme. “Ika!”, tha dhe brofi marramendshëm. “Prit!”, i thashë dhe ngarenda te dera. “Çfarë ke?” e pyeta.
Më shtyri. Hapi derën dhe prapa vetes la një rrapëllimë qortuese.
Mbeta në gjysmerrësirën e dhomës së vogël, duke u përpjekur t’i ndiqja hapat e tij të rrëmbimshëm. Kot. Koka m’u kishte mbushur vetëm me përplasjen e tij të fortë të derës.
Shtrëngova duart dhe sikur atje kërkoja t’i shtypja të gjitha shqetësimet e mikut tim, që kishin mbetur pezull në këtë gjysëmerrësirë të zorshme. “Do të dalë”, thashë gati me zë. “Duhet të jem me të...”. Një trokitje e lehtë në derë. Edhe një tjetër. E hap derën. Prapë miku im vetullprishur dhe i mbushur frymë. “Jam lodhur”, tha dhe zgjati dorën nga unë. Ma dha një letër të zhubravitur fare. Ma la në dorë dhe prapë iku si vetëtima. Në vend të tij, unë e përplasa derën me një gjëmim shurdhues. Hapa me të shpejtë letrën e ndrydhur.
“Miku im!”, shkruante. “Tash jam krejtësisht i humbur. Fati nuk deshi më të rronte me mua. Më ka braktisur mbrëmë. E di edhe orën, e di edhe minutën, e di edhe sekondën… Çasti më i ndërkyer i jetës sime. Prapa meje ngeli dhembja, para meje kam vetëm errësirë. Të sotmen më nuk e kam. Të sotmen, në të vërtetë, e kam të humbur fare. Më braktisi ajo që më kishte mbushur me dhembjen e bukur të dashurisë. Përjetoja me të parajsën e lumturisë… parajsën mashtruese të lumturisë… Përqafoja qiellin, përqafoja yje e hënë. Ti e di… Vetëm ti e di se ajo për mua ishte zeniti i jetës sime. Tash më ka braktisur. Ndoshta më ka braktisur më herët. Ku e di unë. Më thuaj, kush jam unë? Më thuaj si mund të braktiset dashuria qiellore që unë kisha për të? Më braktisi, apo unë e kisha detyruar të më braktiste? Fluturimi im në këtë fole dashurie ndoshta e ka lodhur, ndoshta e ka mërzitur… Barra e madhe e dashurisë sime ndoshta ka qenë shumë e rëndë për të. E di. Unë s’kam fat dhe s’kam takt. Ti e di se unë jam i tillë…Tash ajo është me një tjetër dhe unë këtë nuk mund ta duroj! E dua aq shumë sa nuk mund ta lëndoj… Nuk mund t’i them asgjë. Nuk mund t’i kërkoj asnjë shpjegim. Bashkë me të kanë ikur të gjitha fjalët dhe shpjegimet. I kam thënë për çdo sekondë se pa të nuk mund të rroja asnjë çast. E sheh? Unë s’kam ditur t’i flas asaj për jetën. Unë i kam folur për vdekjen time pas saj. Ky është trishtim, i cili e ka shqetësuar aq shumë dashurinë tonë. Vdekja ime ka zënë vend midis meje dhe saj. Ajo më ka dashur mua dhe jo vdekjen time. Përse, o zot, i kam thënë këto fjalë kaq të mërzitshme? Përse dashurinë time ndaj saj gjithmonë e kam veshur me krepsatenin e qefinit të vdekjes? Tash, vërtet, do të vdes. Do të vdes dhe, pas vdekjes sime, miku im, duhet ta takosh dashurinë time dhe t’ia lexosh këtë letër. Jo! Mos ia lexo! Jepja letrën. Ajo vetë le ta lexojë. Nuk dua as t’ia shohësh lotin, as t’ia dëgjosh fjalën! Lamtumirë, miku im!”.
E rilexoj letrën. Një herë, dhjetë herë… Në hapësirën gjysmë të errët të dhomës është shtrirë vdekja e mikut tim… Po e vriste dashuria e tij e mbushur me premtimet për vdekje që ia kishte bërë asaj.
E takoj të dashurën e tij mu atëherë ku ajo po bëhej gati të nisej të vinte tek unë. “Po e kërkoj dhe nuk mund ta gjej askund mikun tim”, i thashë pa u përshëndetur fare. “Edhe unë!”, tha dhe mori një pamje të lodhur e të mërzitur. “Ç’po ngjan më të?”, pyeti dhe mua m’u duk sikur më fajësonte. “Po e vret braktisja jote”, i thashë si me inat. Ajo hapi sytë me çudi të lemerishme. “Braktisja ime? Ju duhet ta gjeni! Patjetër duhet ta gjeni. Duhet ta gjeni dhe duhet t’i thoni se këtu do ta pres tërë jetën. Nuk lëkundem nga ky vend…”.
Ia dhashë letrën. “Ju mund ta lexoni vdekjen e tij”, i thashë dhe desha të ikë. Nuk më la. Më tërhoq për jake dhe më ndali si të më kishte ngulur në asfaltin e lagur. “Merre!”, ma bëri dhe letrën ma la në dorë. “E kam lexuar një qind herë!”, më tha.
Një qind herë!? O, Zot!, thashë me vete.”Ma gjej, ma gjej!”, m’u kërcënua prapë. “Ma gjej, sepse dua t’i them… dua t’i them se vdekjen tonë në pranverën e ardhshme do ta përtërijmë me një lindje të re…”, tha dhe, plot gëzim, preku barkun. “Letra të tilla ne kemi shkruar shumë… përditë! Këto janë premtimet e dashurisë sonë plot zjarr! Jo! Nuk janë vetëm premtime… Ne, vërtet, mund të vdesim për dashurinë tonë! Pa premtime të tilla dashuria bëhet e mërzitshme. Kështu ne e ndezim përditë fitilin e saj dhe ngrohemi si në çastet e para të njohjes. Përditë ne kështu e rinjohim njëri-tjetrin…”. “Përse, atëherë”, i thashë, “u dashka ta gjej unë? Nëse është e vërtetë kjo që thoni, atëherë ai do të vijë me vrap, pa e kërkuar fare!”.
“Ke të drejtë”, tha. “Ai po vjen.”.
I pashë kur u bënë një. Për një çast, buzëqesha, më vajti mendja te pranvera e ardhshme e përtëritjes së tyre. Ktheva shpinën dhe, i lodhur, ika…
_______________
Marrë nga ARENA ne FB
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen