Sabit Rrustemi: KU I LA LISAT ERA

Sabit Rrustemi: KU I LA LISAT ERA (cikël poetik)

NATYRË E GJALLË

Furtuna m’i gëlltiti gjethet
Acari m’i dogji degët

Mbeta trung cubak
Natyrë e gjallë në rrënjë

Ruaj dheun nga vërshimat

PRAPA MALIT

Nga gjumi kur zgjoheshim
Duke i argëtuar ëndrrat
Prapa malit s’shihnim prej zhgllibave

Prapa malit në qetësi
Me djajtë në gji
Sytë tinzarë përgjonin

Lojërat tona pa hile
I hilonin i shalonin

Gatiteshin si dublerë qyqarë
Karrikat ndërronin
Me pirunj në duar dhëmbët mprehnin

Ne s’shihnim gjë
Derisa e vramë kllapinë
Kurthën e ofsajdit ushtruam ditë e natë

Atëherë vetëm atëherë
Ngelën midis lëndine me dhëmbët jashtë
Të çirrur tej mase

Rreth e rrotull shtëpisë
Sytë katër i bëmë

ROJA E MALIT

Sa herë të bënë rrafsh me tokën
Sa herë
Rrënjët e indeve tona
Nuk t’i shkulin
Rrënjët t’i ruajtën
E ti u rrite u rrite
Sall për ne
Qiellin ta puthësh me maja
Roja jonë e thurur mburojë
Dashuri e zgjatur nëpër mote

ROLI I BISHTIT

Ka role që s’luhen në besë
Se dhëmbët dolën gojesh
E tregje të mëdha u hapën
Për role të fshehta si i bishtit
çmimin s’e përthekson kuti
S’e duron kandari
Kur është fjala për të sjella
Tuneleve të errëta derdhet qesja

DRUPRERËSI

Me natën e paluar nën vetull
Sëpatën e fshehur nën sqetull
Të futej në gji gojëmbyllti i etur

Pa zë
Pa zhurmë në të ecur
Si vjedhës i regjur

Pastaj pyjeve të larta
Shpalonte fytyrën sëpata

Nëpër duar vërtitej bishti
Lëmohej së jashtmi madhërohej
Së brendshmi zvogëlohej

Nuk mbetej as hiq ne gjeth kujtese
Dilte faqesh si shkelës bese

Të rënat e tehut shpirtëkazëm
Kafshonin lisat me dhëmbë
Zhveshnin lëvoret nyjet kurorëblertat

Tehu brisk rruze
Plagë të reja hapte ne pyje
Me bishtin e zënë pick për goje

Krejt nga ai bisht i thatë
I shitur sallë për një kafshatë


***

Në rrënjë nuk afrohej se vonohej
Ai syprerës i vrazhdë
Bisht i lëmuar me dhëmbëzi lyme

Afër rrënjëve do të haste
Në gurët e mbuluar me plagë gjethesh

Dhe tehut të sëpatës
Do t’i përsëritej përralla
Për ‘’udhën që shkon e s’kthen ‘’

KU I LA LISAT ERA

Pas rrëzimeve erdhi masa
Pas masave prerja
Pas prerjes një emër i shkurtër – trup
Pas trupit makina e zhurmtë
Me tri role ne një udhë
Ngarkim bartje zhgarkim
Pasi u bëri vend në paradhomë
E nxori lejen për spitalin industrial
Ku vetë çilen plagët varrët
Krijohen sëmundjet
Ndërrohen format merren të reja
Sipas nevojës arna për thes
Me sharra ngrënëse eksperimenton
Era alalis a s’lalis
Në bykun që mbetet dredhën nis

DEGËT

Janë të vetmuara
Degët e duarve tona
Prej majë thundrrave shkilen
Mes gishtave rrahen
Fijet shpëtuese nuk u zgjatën
Në bebëza kur mbyllet drita
Ato lidhen tok në shpinë hidhen
Bartën thyhen n’oxhak hi bëhen
Për t’i ngrohur
Edhe ata që nuk i deshën

KUJTESË E NGARË

Luan me gjethet
Njerka erë dredhë
I hedh e i përhedh
I nganë e i përlanë
Përpjetë tatëpjetë
N’këtë anë n’atë anë
As i le të bien në tokë
As të ngrisin kokë
Duke ua përdhredhur trupin
Ua shpalon dhëmbët
Ua njeh të vdekurit të gjallët
I qesh e i përqesh
Shpirtin ua zhvesh
Era e çmendur e zgërdhirë
As në gjethe s’ka mëshirë

RRËNJËT

Mali sa herë mbetet pa lisa
Brenda dheut përpushen rrënjët
Nga mishi ynë shpërthejnë pipthat
Si përtërirës i buzëqeshin ditës

(Nga libri me të njejtin titull, të shkruara mes viteve 1979 - 1981)

Marrë nga ARENA në FB