Gezim Oruçi: KËNGA E TIVARIT

KENGA E TIVARI

Vjen nentori kuq e zi,
Qeshe flamuri feste e madhe,
Ane e kande Shqiperise,
Ushtojne kenge edhe valle.
Qesh Kosova edhe Shkupi.
Shpres te madhe ka Cameria,
Ah flamur, ta puthsha shqipen,
Mbi Tivare therret Rumija.
Mos harroni varret tona.
Per flamur u shkri Tivari.
Ah Tivari Isuf Sokolit,
Komandantit legjendar.
Nga Kalaja vjen jehona,
Ky Tivari asht shqiptar.
………………………...
Rrofte Tivari, Rrofte Tivari.
Therret Rumija e barotit
Prej Tivarit ne Preveze,
Jetojne bijet e KASTRIOTIT.

Nga Prof. GEZIM My.URUCI - Shkoder
Tivare (MN) Tetor 2012.

KUR POETIN E RRËMBEN FJALA

Shkruan SHABAN CAKOLLI

 

Të jesh poet fillimisht duhesh të keshë dhunti,të ndjeshë dëshirën në shpirtin tënd,të i vargërosh popullit tënd në gëzimet dhe vështërsitë në të cilat gjendet.

Të jesh poet duhet të ndjeshë magjinë e fjalës e cila të lëkund shpirtin, të zgjon mendimet dhe ndjenjat për t’i shprehur hidhërimet, dashuritë, vuajtjet, për t’i shtrydhur nga vetja, për të luftuar kundër të keqes së jetës tënde dhe së keqes së jetës së të tjerëve. Poeti ka disa cilësi të shenjëta,atdhedashurinë,miqësinë,drejtësinë,shquarësinë për të dalluar të mirat dhe për të protestuar kundër të shëmtuarës. Poeti duhet të jetë i pregatitur për gjendjen e tij shpirtërore,i cili me mençurinë e tij mund të ecën edhe nëpër tehun e shpatës pa lëkundje ,i pregatitur për të dashur atdheun,të ngjalli dashuri për atdheun te lexuesit të jetë gjëthnjë në kontakt me librin, të lexoj shumë,të tregoj botën e tij shpirtërore para lexuesëve,të ketë gatishmërinë të duan atdheun kur gjindet pranë tij dhe kur i mungon.

Të dijnë të trajtoj dhe zgjedh tema të jep mesazhe të fuqishme,për fjalën,atdheun,shkollën,të dijë të protestoj kundër padrejtësive. Poeti është shpirti i popullit, jeton me popullin, punon për popullin, digjet për popullin, shkëlqen për popullin dhe është gjëthnjë pranë tij, edhe kur fizikisht ndodhet larg. Poeti shkrinë gjithçka nga vetja për të mirën e gjuhës, atdheut dhe kombit. I tillë është edhe poeti ynë i mirënjohur Haxhi Muhaxheri,i cili nga fëmijëria është ushqyar me atdhedashuri, dashuri për kombin, gjuhën, arsimin. Shpirtërore e tij është letërsia në tërësi, poezia në veqanti.

 

Haxhi Muhaxheri lindi më 04 qershor 1967 në fshatin Kosuriq të Pejës, Kosovë. Shkollën fillore e ka kryer në Gllogjan të Pejës, të mesmen në Klinë, ndërsa studimet (letersi dhe gjuhe) i ka vijuar në Univesitetin e Prishtinës. Haxhi Muhaxheri ka qenë kryetar i Shoqatës së Letrarëve të Rinj të Kosovës, editor i Shtëpsë Botuese “Pena”, kryeredaktorë i të parës revistë erotike “Amori” dhe botues i revistës “Alberos”(erotike). Mepastaj, ka botuar edhe tri revista tjera, si: “Pena”(letrare), “Dëshira”(për familje) dhe “Fanari”(për të rinj) Për mungesë fondi,botimi i këtyre tri revistave është ndërprerë pas daljës së numrit të parë.

Haxhiu ka marrë çmimet e para për poezi në Takimet e Gjeçovit në Zym dhe në Sofra poetike në Drenas. Jeton dhe krijon në Austri. Haxhi Muhaxheri është një veprimtarë i pashoq i cili ka bërë dhe po bënë shumë për letërsinë tonë kombëtare. Ai përveq që krijon poezi dhe prozë,bënë shumë në afirmimin e krijuesëve,si dhe mbanë dhe administron disa faqe të kulturës e letërsisë si: "Sofra Poetike", "Faqja për fëmijë", "AlbPlanet", "Bukureza", "Poezi Shqiptare", "AlbPOETIKA", "Proza Shqiptare", "Libra dhe Autor", "Poezi për Shqipërinë", "Arena", "Poezi për Çamërinë", "Poezi për Kosovën", "ALBwebTV", "AlbKINO", "Lugu i Baranit" dhe një faqe për krijimtarinë e vet.

 

 

 

 

POEZI NGA HAXHI MUHXHERI

 

 

 

KUR MË RRËMBEN FJALA

Kur më rëmben fjala
Më vërshojnë gëzimet
Sikur të gjitha të dashurat
Ti kisha pranë

Kur fjala më çalon
Dehem e bëhëm tapë
Si të kisha pirë
Helmin e kësaj bote

Kur më buzëqesh fjala
Diellëzohem lartësohem
Si ti kisha përmbysur
Të gjitha perandoritë

1996

 

 

 

 

 

 

 

 

UNË DHE KËNGA*

Do të varrosemi

Kur të na lindin

Të vdekurit

Për të lindur

Kur të vdekurit

Të na varrosin


1998

 

 

*Kjo poezi mori çmimin e tretë në manifestimin
“Sofra poetike e Drenicës” ne vitin 1995

 

 

 

 

 

LIRIKË ME PËRDHUNË

Të kujtohet ndajnata
kur në kryqëzim sysh
lexoja biografinë tënde
dhe fjalë e ndryrë në gojë
qëkurthi e ruajtur vetë për ty
që edhe sot mendoj
se kurrë nuk ta thashë vetë
po zëri i brëndisë
ai zë që dëgjohet
vetëm në ligjerim zemrash

Të kujtohen fjalët tua të brishta
dhe bisedat e amullta
kur me plot mund
pushtoja foltoren e bindjes
dhe fillonte kënga e psherëtimave
kënga që aq shumë ia pate frikën
po edhe dashur e ke aq sa unë
dhe pas të gjithave më pate thënë
se tash ke gjetur
princin mbi kalë të bardhë
yllin e dashurisë

E unë tretësha në mendime
sa herë dëgjoja radion
të fliste për atdheun
për dhunën
që u bëhej vëllezërve të mi
dhe i mllefosur të pata pyetur
si të mendoja për yllkën e dashurisë
kur populli vuan për dritën e lirisë
të drejtën e harmonisë kozmike
Mars, 1991

 

 

 

 

 

 

 

 

LETËRKËMBIM

Mora letrën tënde shkruar me fjalë malli
fjalë zemre për mua yllin e dashurisë sate
dhe si i krisur zura të bisedoja
me fotografinë tënde vendosur mbi tavolinë
dhe mallkoja ditët që pa ty më gdhijnë

Mike
Të ne punët prapë nuk venë mirë
dorë e hekurt
pareshtur mbi kokat tona rëndon lëndon
ushtaret kthehen në arkivole përsëri
e ne presim Çmimin Nobel
për mendjen e durimit

Me vite prita të mësoja
e ende nuk e di
durimi është pjellë e vdekjës
a vdekja pjellë e tij

E di moj
do të thuash durimi ka kufij
po polemi di më mirë se ne të dy
a duhet flijuar a pritur për lirinë

Do më pyesje për ditën e gëzimit
e vështirë është pritja për ty
të bëj benë
nuk do të vonoj shumë
vadja e dasmës së madhe

Gusht, 1991

 

 

 

 

 

 

UJK MË ËSHTË BËRË VETJA

Përditë zgjohem me mendjen në ty
Shtegun mbuluar e ka bloza e dëshirës
Më përvlon malli
E veten ngushlloj me letra dashurie
Më kot mundohem të mësoj
Kobi je ti që më sillësh vërdallë
A fati im i çalë
Që më shpie drejt çmendisë
Lule ferri je a lule parajse
Bukuri vërbuese
A kumt orësh të liga
Lojtare netesh të humbura
A sëmundje që nuk shërohesh
Pjellë mortore a gjemb durimi
Çelës enigmash a neperkë syri
Si ta kuptoj moj
Më thuaj
Më shanë
Pse me emrin tënd
Pagëzoja yjtë lumenjtë përrallëzat
Pse...

Më qeshen
Për lutjet e mesnatës
E psherëtimat krismë qielli
Për ëndrrat e harlisura
E lotin e buzëqeshur
Për ditet që më iknin
Sy njerëzve të hekurt

Dhëmbet u ranë së qeshuri
E Peruni i Madh
Hiqte valle mbi kockat tona

Ti nuk erdhe e dashur
E në shpirt
Termete shkaktuar më ke

Ti duhej të vije
Bashkë me pranverën
Dhe këngët e të lashtave

Portë e hapur të pret
Dhe karafil i vyshkur
Në dorën time

Eja e dashur
Eja
Ujk më është bërë vetja


Prishtine, 1995

 

 

 

 

 

 

 

GJURMË

Me kohën në hapërim
për të lënë gjurmë
në pemën e jetës

Grurisht
këndoni diellit
legjendave

Me fjalë ndërtoni
ura mbi brigje
ura dashurie

Në gjuhën
e yjve të baladave
rrëfehuni

Për të dëshmuar
me emrin
ne gurin e varrit


RILINDJA, 10.11.1988

 

 

 

 

 

 

 

ATLANDIDA E RE

Urime Veneci shekullin e dhjetë
mbi ujë
kujdes njëzetenjëshin
nuk u besohet më
pellumbave të bardhë
banorëve të parë
në sheshin Santa Maria Sallita
uji po han tokën tuaj
e një ditë do ta përpijë
se bashku me 46 ishujt
dhe Urën e Psherëtimave
qe të krijohet Atlantidë e re
Veneci

1995

 

 

 

 

 

 

 

 

 

URATË*

Zotynë
Pranoje Lutjen time
Diell të ketë
Në Mendjen e Durimit
Orëbardhat ta shpejtojnë
Ditën e gëzimit
Lulet e kësaj toke
Ilirisht
Uratë le ti këndojnë bashkimit
Nuse e Ujrave
Të na i gëzoj shtëpitë
Circe Jona
Të na i mbëltoj dashuritë
Ëndrrmirat
Të na i zgjedhin Fatitë
Këngët tona
Ti pushtojnë lartësitë
Amen

*Kjo poezi mori Çmimin e parë në „Takimet e Gjeçovit" në Zym të Kosovës, në vitin 1994.

 

 

_____________________

Marrë nga PRISHTINAPRESS

Fakete Rexha: KATER PROZA POETIKE

 

TEATRI I HIJEVE

 C'nostalgji e mallengjim. Kur shkojme ne dhome gjumi. Nje melankoli e holle. E atyperatyshme. Hapesires me drite e me hije. Mbyllur bashke ditenata kutise. Panderprerje qe hapen atmosferes. Ambientit me personazhe. Si ne nje perralle shurdhmemece. Sa te mrekullueshme poaq prekese. Para se te futemi ne shtrat. Gati te gjithe ne flasim me trupin tone. Levizjet, hijen ne mure qe shetitet patosit dhe gjerave ne dhome. Hija endet, na ndjeke. Emiton e zeze, e lire, miqesore. E prekshme kur i afrohemi. E madhe. Shpeshehere halucinante. Transformon perditeshmerine tone aq qete, e pa fjale. Universit fantasmagorik. Si ne kuti Pandore mbyllur. Hijet zhveshur. Zbulojne sekretet njerezore. Gjerave e ambientit njekohesisht. Buzeqeshja, dashuria, jeta ku zberthehet deri ne padukshmeri. Pastaj, prape nderprerje, vazhdimi i erresires. Pakapshmes. Pakuptueshmes. Frymemarrja ne gjume, dhomes.
Qe s'eshte asgje tjeter.
Perveqse teater bashkekohor i hijeve.

 

 

 

 

 

SHTEPIA

Dashuria. Besimi. Brendia e thelle. Lumturia. Gezimi. Vatra. Ngrohtesia. Emancipimi. Pranimi i kohes qe iken. Strehimi i vetem. Prej gjithe ç'eshte e trishte. Nata. Hijet. Shqetesimi prej gjerave te panjohura., te frikshme, te zeza. Qe s'kane shpiegime te qarta. Shtepia s'i le te kapercejne pragun. Brenda te hyjne, te na fusin ftigen. Krijim hyjnor. Barometer i te qenit. Si trupi qe strehon shpirtin. Shtepia. Zarfa me pulle e me adrese e familjes. Hijeve te dashura. Aty, figurat. Objektet neper dhoma. Gjithekah. Gjitheçka merre pamje te hareshme. Magjepese. Era e kendshme e kuzhines. Zerat e dashur familiar. Te ngrenit sebashku, ç'lumturi e madhe, pakrahasim. Shtreterit e vaket . Ku kemi deshire te qeshemi, qajme ne qetesi e paqe. Zemra derdhet nga kenaqesia dhomave....

S'ka harmoni me te gjere. Kur nena ngjitet larte. Mbi djepin me foshnje perkulet. Kendon me gjysmezeri. Kengen e dashur per femijen e saj. Shtepia. Kuptimi mikepritjes. Lirise. Hyrjes. Daljes. Lidhja mes jashte e brenda. Kuptimi i hapjes ndaj botes. Pasqyra e familjes. Betejes. Mbrojtjes. Shtepia. I vetmi vend ku na pelqen çdo gje. Duam gjithe njerezit pa marre parasysh. Ruajme çdo gje. Si budallenje. Hareshem, paharrueshem perkundim endrrat tona te femijerise.

C'fatlumesi e bukur ta kesh.
Nje shtepi ku hareshem jetohet.
Nje shkak me teper. Heret per tu zgjuar.
Cdo mengjes nga gjumi.

 

 

 

 

 

YLL - NENA IME

Nates me shndrit. I bute, i kadifenjt. Si ere, puhize e lehte.
Rete qe i shpon te mia kokes. Shkendi verbuese ne qiell varesh.
Guxim e shprese vazhdimisht me jep. Here m'i zgjon mengjeset nga gjumi.

Qete me pershendet. Butesisht syte m'i hape. Miremengjes me thua.
Me merre krahelehte, perpara me nise. Majave kah drita.
Si nje fishekzjarre. Zjarre qe s'shuhesh kurre. Syve te mi thelle.
Neteve drite me bene. Ylli im i bukuri. Ylli im i miri. Roje.
Besnik i gjithmonshem.Cdo çast te jetes sime fat me sjelle.
Une ty te besoj. Ylli im i vogel. Fanari im i festes.
Llamb e bardhe mbi koke qe m'shndrite. Me sheh.
Me ruan. Percjelle. Sa here koken ngris.
Larte te kerkoj. Te gjeje. Vetem, o mes tjeresh.
Ti je aty. Varur larte.

Ylli im i vogel.
Nena ime ne qiell.

 

 

 

 

 

NENA NE DRITARE

Ne lagje njoh nje dritare vjollce si qielli i sontem.
Ruan brenda nje dashuri qe dhemb shume here.
E njoh edhe nje te portokallte, si perdet e mia.

Naten peng ia lene dashurine, puthjen, takimin, gjumin.
Dhe, ajo qe eshte brenda vetem pret...e pret...e pret.
E di edhe nje te gjelber me fotografi ushtari.
E fjongon e zeze, qe mallin e ruan n'kulete.
E njoh edhe nje te kuqe, pas perdes kalendari.
Nusja me shamine e te burgosurit n'pasqyre.
Ketu ne lagje ka edhe dritare te zeza si nata.
Vetem njera shkon kah bojeulliri e kalbur, ne te perhimte.
Dhe, nuk eshte asgje tjeter.
Veç dritarja me nje NENE.