Cikël poetik nga Fran Ukcama

DAL SHQIPTAR, SHQIPTAR I PLOTË!

Se jam gegë,
e kam në ball,
të jem dhe toskë, kerkush s`më ndal,
Gegë e toskë, toskë e gegë,
Si dy kokërra në një shegë,
Si dy degë në një qershi,
Lidhë në rrfanë me dashuni,
Dy bylbyla knojnë kah agu,
“shumëzëren” me eee, labi
Heu malsori “majekrhu”
Dhe dy sheget unë i kpus,
Brenda shpirtit po i fus,
Kem nji rrajë një gjuhë të vjeter,
Deget shtohen,
Lulëzat I japin jetën,
Sa pak dalim kur rrimë ndamë,
Bukur shumë kur jemi bashkë,
Dashamiret na duan kështu,
Erdhem kohnash gjer ketu.
Duke i pasë të dyja tok,
Dal Shqiptar,
Sqiptar i plotë!

 
ATDHEU ASHT EDHE ME ARNA

Atdheu ka kostum ''Armani''
por ka gozhup dhe krahnol me arna,
kjo nuk do të thotë ti që kthen pas vitesh,
buzet t`i rudhesh,
dhe shumë të zoritesh,
aq ma keq të shash,
A shahet baba dhe nana?!!!

 
MBRAMË ISHTE SONTE NUK ERDHI

I ndjeri profesori i letëesisë,
shkrimtari, poeti,
Nikollaj Margilaj,
pip ahu i zbritun prej Hoti, Trieshti,
u formua e burrnua u zbardh udhëve të Fierit,
fisniku , bujar, rriti femijë të mbarë!

Mbramë ishte, sonte nuk erdhi,
te bar Rinia,
zemer e Fierit,
ku kuvenduam me humor e shaka
e mua më tha: -Malsori i Tropojes të zbuti laleshka e Fierit!
dhe unë iu gjegja: - Sikunder edhe ty, gruaeja fisnike Nomi, që ke në krah,
por ne verioret e zbritun prej mali,
Kanunin e Lek Dukagjinit, e perkthyem se prapthi,
na doli se mbari..
qeshem, qeshem sa ma s`ka!

Por, oh, por në ora dy të nates,
zemra profesorit i tha: - Ti vijo udhen, se unë u lodha, nuk mundem ma!
Nuk erdhi sot te zemra e shalqinit,
mesi i Fierit, bar Rinia,
iku te Tëshumtit, kuvendon se çka pa e çka la mbi tokë!

Shpirti në Parajsë të pushoftë
Profesori Nikollë!
Burri prej Trieshit,
fisniku nder i Fierit!

 
PARA HOMERET TE ASHTI I TOKES

Knjojtaret që knuan kumbushem tej motit,
lahuten latuan prej ashtit të Kombit,
kombi i formuam prej fiseve, me emnin e zotit
u lidhen anë detiti,
a ua dimë ne të sodit?!

Muranat në kala i lidhen mbi shkambe,
mbi shkambe. e fushat i mbajtën në prehën,
sa luftna kanë pritun, lumenj me gjaqe,
ata Parahomeret, ne ne lanë .
nder e emën,

Rapsodi që vargun me lidhza, shkulma gjaku,
luftrash, qendresash, kronika, gojë më gojë,
hyni në analet që përcjellin rreth oxhakut,
ardhtaret e kohes,
që kanget i shumojnë..

I besoj legjendes, epikes, dhe thanthanjes, ndër breza,
dhe pse arka, sunduke, parahomeret nuk na lanë,
janë shenjat e shejta të gdhenduna në shpella,

Dy tregime nga Shefqet Sulmina

Valentina

Është gushtë,kohë kur njerëzit përgatiten për të shkuar nëpër plazhe,ose nëpër vendet e freskëta malore për të kaluar muajin e pushimit. Unë me Dorin dhe Mirin kemi dalë nga qendra komerciale e qytetit. Qyteti ku jemi vendosur është në veri dhe ka një liqen të bukur dhe të madh. Shpesh u them atyre hajde të bëjmë një shëtitje nga deti. Ata qeshin. Ka filluar i nxehti i ditëve të para të gushtit dhe ne nuk dimë ç'të bëjmë për ta kaluar, pasi ndërmarrjet ku punojmë janë mbyllur.
Unë sot jam vetëm fare. Në hyrje të qendrës komerciale në krahun e djathtë, është një dyqan djathi, një skulpturë e madhe lope, ca stola ku ulen dhe pinë cigare duhanpirësit. Brenda në atë dyqan është një vajzë e bukur me emrin Valentina që i ngjanë gruas time. Kur unë ulem për të pirë cigare si gjithë të tjerët, Dori me Mirin më ngacmojnë:
-He, Çeto, po rri një çikë me pa nusen?
-Po jo,- i them,- se po pi cigare.
Unë jam i ri, por ata janë në pragun e daljes së adoleshencës. Miri është djali i mikut tim mësues dhe ishte ai që më mori të banoja me ta. Dori është nga Tirana dhe unë nuk e thërras me emrin e tij por,o Tirons. Ata e njohin nusen time nga fotografia që kam unë në komodinë dhe Valentinën nga prezenca e saj në banak. Nganjëherë më thonë ik Çeto merr një çikë djathë të nusja. Me atë që më bëjnë mua ata unë po dalë me dy gra; njëra në Shqipëri me djalin tim të vogël dhe njëra këtu në Itali, në banakun e djathit. Edhe shumë gjëra të tjera më punojnë mua ata, por mua nuk më ngelet hatri se janë djem të mirë dhe më respektojnë. Ç'duhet për të bërë nga punët e shtëpisë, të tëra i bëjnë ata, vetëm me një kusht që kur të jetë për të marrë djathë dhe gjëra të tjera ushqimore duhet t'i bëj unë. Është punë që edhe unë e kam pranuar me dëshire. Ata, tallën dhe më thonë provoje Çeto me Valentinën, se ja vlen. Të them të drejtën unë e kam provuar pa u thënë gjë atyre,por s'po më del gjë. Kur unë rri e pi cigare në stolat përballë banakut të saj,ajo në fakt e di që unë rri për të,kurse unë shumë herë rri dhe mendoj për gruan dhe djalin e vogël që i kam larg. Ajo herë-pas-herë më hedh ndonjë vështrim buzëqeshtë dhe vazhdon të punoj. Unë kurrkund nuk e kam kuptuar mirë as për ç'ka i kam thënë dhe as se ç'farë më ka thënë në gjuhen italiane që e njoh shumë pak. Një gjë është e qartë:për të,unë që rri dhe pi një cigare në stolin përballë saj, rri për të. Ajo nuk e di që unë kam një grua dhe një djalë një det larg. Po Valentina është e bukur dhe unë të them të drejtën ndjehem pak si vetëm. E ndërsa rri në stolin përball Valentinës, shoh hyrje-daljet e njerëzve tek shtyjnë karrocat e ngarkuara me ushqime dhe veshmbathje apo orendi, më vjen ndërmend gruaja tek më përcolli.
Qante po çuditërisht nuk më thoshte mos ik. Djali po flinte mbi krevatin tonë. Jashtë pranvera llastonte më bukurinë e saj trupin e tokës. Ishte qershor dhe viti shkollor sapo ishte mbyllur. Gruaja ishte akoma me lejen e lindjes. Unë po dilja nga dera dhe ajo po më shoqëronte. Ç'shoqërim ajo vetëm qante.
Kur e marrë në telefon,e pyes se nëse qan akoma. Ajo më siguron se jo. Mirë i them,tani në fund një puthje. Unë puth receptorin e telefonit dhe nuk e di ç'bën pastaj ajo andej. Kaq,pastaj kam filluar të harrohem me jetën dhe problemet e punës së këtushme pasi kudo që vete nuk është puna ime. Kur shoh njerëzit që përgatiten për të shkuar buzë detit,sesi më duket. Më duket se do të nisem serish të marrë detin e zi të natës,si atë ditë kur u nisa nga Himara. Më kujtohet...
Udhëtuam natën deri atje,ndërsa kishim pritur për tu nisur tre ditë rresht në Vlorë. Unë isha me Turin, me një djalin e një miku, i cili, shumë kohë më vonë u transferua dhe shkoi në Francë. Më kujtohet se ishte mot i bukur dhe nata e mbushur plote me yje. Gomonia ishte e madhe por mua më jepte përshtypjen se do të fundosej nga çasti në çast tek përplasej me dallgët e larta të detit i cili kishte një ngjyrë të zezë. Detin unë e kam dashur gjithmonë,por kurrë atë mbrëmje me yje dhe ujë të zi. Nxirrja duart jashtë gomones dhe prekja ujin e kripur të detit. Nuk dukej se ishte uji i kripur,por mua më dukej se e shihja tek më kripëzonte me ujin dorën. Ishte një lojë e çuditshme dhe e gjatë me dorën time dhe me ujin e kripur në atë udhëtim plotë terr dhe shpresë. Dëgjohej ndonjë zë"edhe sa duam?".Askush nuk përgjigjej nga dymbëdhjetë burra që ishim në atë makinë prej gome. Diku në horizonte një dritë që fikej dhe ndizej. Të jepte përshtypjen se ishte e afërt. Të paktën ashtu dukej ai far...
Valentina ma bënë me dorë që të shkoj te banaku dhe mua më ndërpriten kujtimet. Unë ngrihem dhe shkoj drejt saj. Edhe gruaja ime kështu ma kishte bërë me dorë kur më tha se i pëlqente të martohej me mua. Po Valentina përse po më thërret? U përpoqa ta mblidhja veten dhe tërë fjalët italisht që dija. Fjala është gjë e madhe thashë dhe me erdhi ndërmend poezia e një poeti kur fletë për "fjalët".Po ai fliste për fjalët e këqija. Po Valentina? S'më kujtohet si u ndjeva kur u mbështeta në banak. Pozicioni që mori qenia ime ishte gjithë sy e vesh. Valentina më tha :
-Ma oggi vuoi comprare le "Mozzarele"?(Po sot do të blesh moxarele?)
-No, oggi vorrei comprare te. (Sot dua të të blej ty.)
-Gli hai i soldi? (I ke paratë?)
-Vado a prenderli dalla mamma...(Vete ti marrë tek mamaja...)
Fraza e fundit i përkiste një këngë italiane që thoshte:Ik tek mama për të marrë qumësht...Ajo qeshi. Unë e le të qeshurën e saj në banak dhe dalë me mendimet e mia...
Fari që ndriçonte dukej i afërt,por ishte tre orë larg e tmerr. Ne lamë gomonen dhe dolëm nga deti pothuaj të lagur duke marrë shkrepat e egër të bregut. Nuk kishim bërë as pesëqind metra kur dëgjuam "Alt!". Nuk e shihnim njëri-tjetrin po me siguri të gjithë ç'ishim, ishim shndërruar në statuja pellazgjisht. Fjala e gjuhës tjetër na theri brinjë më brinjë. Nata u bë edhe më e zezë dhe më dukej se s'kishte as yje,megjithëse po gdhihej. Pastaj dëgjuam fjalën tjetër "Vieni"! Gjithë ajo luftë e egër me dallgët kishte marrë formën e një tjetër lufte. Mos lëviz i thashë Turit,djalit të mikut tim. Nuk e shikon më tha ai me gjeste dhe me pëshpërima? Donte të thoshte se të tjerët u dorëzuan e ne ç'farë do të bëjmë. Fjala "Vieni" ishte si një tingëllim i shqipes që unë do ta përktheja në shqipen time "të shoh ku je po hajde, mos e zgjatë...". Po ku na shohin ne ata thashë me vete, por jo Turit,që e mbaja fort me dorë që mos të ngrihej. Dëgjohej zhurma e dorëzimit...Ne siç ishim të lagur u ngurtësuam. Mbi kokën tonë lëvizte një projektorë drite,por ne ishim ngjitur me gurët e shkrepave të bregut pa lëvizur as majën e qimes. Nuk më kujtohet sa ndemjen dhe se ç'ndodhi me të tjerët, ndërsa në të aguar ne gjetëm taksinë që na priste. Mendimet më ndërpriten prapë këtë herë se po vjen drejt meje një grua shumë e bukur me një qen të madh për dore. Ka një minifund të lartë,taka të larta dhe këmbë të mbushura e të gjata dhe me syze të zeza. Kur një grua është kaq e bukur andej nga anët tona thuhet se është për ta pirë në kupë. Mua më vjen ndërmend një poezi imja e hershme,se tani nuk shkruaj më pasi nuk më del koha nga puna ku jam zhytur.
E desha vizatimin dhe erën,
Se desha fortë atë.
Se vetëm atë dhe erën kam dashur
Dhe kam dashuruar gjithnjë atë...
Nuk ishte kushedi por mua më vinte shpesh në mend dhe përpiqesha ta vërshëlleja kur gruaja e bukur erdhi e më përshëndeti. Unë nuk e di pse atje nga banaku i saj, Valentina po qeshte. Ndërsa gruaja e bukur po më fliste mua,unë isha hutuar krejt. Nga vërshëllima e poezisë që u përmenda më sipër,më kishte ngelur vetëm vargu"...dhe kam dashuruar gjithnjë atë"...Gruaja e bukur ishte vetë poezi sa unë nuk jam në gjendje ta përshkruaj.
-Më falni,- tha,- mund të ma mbani pak qenin sa të bëjë shpenzimet? Kthehem shpejtë,- shtoi duke më parë në sy.
Sytë e mi u ndeshen në dy shigjetat e syve të saj që ma kërkonin me këmbëngulje këtë favor. E para, më erdhi rëndë t'i thosha "jo" sepse ishte grua; së dyti ishte tepër e bukur për ti thënë "jo" një të bukure; së treti edhe mua më pëlqente të lozja atë çast me dike qoftë edhe me një qen. E mbajta qenin por i thashë gruas së bukur që të nxitonte e mos të vonohej. Ajo më premtoi se do të kthehej shumë shpejt. Valentina që më hidhte shpesh sytë,u duk se u befasua kur më pa me qen për dore pothuaj tek dera e saj,la banakun dhe më tha ku e gjete këtë qen të bukur,duke e ledhatuar qenin. Qeni i lëpinte duart dhe hynte e dilte përmes këmbëve të saj. Dukej sikur të njiheshin prej vitesh.
-Mos e prek,- i thashë,-se është i huaj dhe gjërat e huaja nuk preken.
Ky pyeste Valentina! Ajo pothuaj ishte gati të linte banakun e djathit e të bënte xhiro me qenin tim që ma dhanë në mirëbesim vetëm për pak minuta.
-E di çfarë race është?- më pyeti ajo.
-Jo,- i thashë,- pasi nuk jam shumë i dhënë pas tyre. Më pëlqejnë dhe vetëm kaq.
-Pse nuk u ka folur zonja që ta la në ruajtje? E njihni ju zonjën që ua la në ruajtje? Ku shkoi zonja që kishte qenin?
-Dëgjo,- i thashë,- unë nuk e njoh zonjën që më la qenin. -Po ti pse m'i bënë këto pyetje të çuditshme?
-Ajo ta ka ngecur qenin. E di ti se tani është kohë pushimesh,-vazhdoi të më sqaronte ajo,- dhe me qindra njerëz i lënë nëpër rrugë qentë sepse nuk duan t'i marrin nëpër festa!
-Po ajo më tha se do të kthehet shpejtë,- thashë unë i habitur.
-Ajo nuk do të kthehet,- tha ajo e sigurt,- tani merre qenin dhe dërgoje në shtëpi.
-Unë qenin në shtëpi?!
Më erdhi ndërmend Dori me Mirin që sikur më thoshin:
-Mirë që të morëm ty, por dashke të marrësh edhe qen!
-E ç'do të bësh, do të ma lësh mua?
-Jo,- thashë,- do t'ia kthej zonjës së bukur që ma la.
-Ajo ka dalë nga portat e tjera, prandaj mblidhe veten e bëhu burrë,- më tha Valentina.
-Mos! thashë me vete,- ç'i bëra vetës.
Si mund të ta shpija unë qenin në shtëpinë tonë pa pyetur Dorin dhe Mirin. Po kujt t'ia lija? Qeni vinte e më lëpinte këmbët, kërkonte te lozte siç ishte mësuar me zonjën e tij. Unë shihja zinxhirin e tij dhe trishtohesha dhe pse i bindur se ky qen nuk e dinte se si i kisha unë punët. Nuk ishte se e doja këtë qenë,por nuk kisha arsye ta urreja. Po gruaja e bukur ç'farë mendon tani që e hoqi qafesh qenin e saj në një formë mjaftë inteligjente! Kush është qen për atë, unë apo qeni? Apo ajo vete?
Prita gjatë por gruaja e bukur nuk u duk më. Mua më ngeli qeni në dorë,ndërsa doja të kisha në dorë Valentinën. Vete për lesh dhe del i qethur,thashë me vete. E hoqa mendjen përfundimisht nga Valentina dhe do t'u thosha Dorit dhe Mirit që t'i bënin ata shpenzimet, pasi unë aq shumë i turpëruar siç u ndjeva nuk kisha dëshirë të vija më nëpër qendra komerciale e të ngatërrohesha kotë se koti me gjëra të çuditshme. E mblodha mendjen dhe vendosa të shkoj. Valentinën më vinte rëndë ta përshëndesja. Nga pas më ndiqte qeni i gruas së bukur që po miqësohej shpejt me mua. Isha larguar ca kur ndjeva zërin e Valentinës që ma bënte me dorë të ndaloja. Ndalova. Qeni filloi të lozte midis këmbëve të mia.
-Pritë,- më tha Valentina,- se është e gjitha një shaka.
Unë hapa sytë i habitur dhe m'u duk se po zgjohesha nga një ëndërr e çuditshme. Valentina qeshte ndërsa më shihte mua që nuk kuptoja asgjë.
-Gruaja e bukur ishte tezja ime,- tha ajo.
-Po qeni,- i thashë,- është daja jot?
-Ajo, tezja ime shkon për pushime dhe do të ma lërë mua qenin këto ditë. Por unë jam në punë dhe mendova se ti mund të më ndihmosh.
-Unë të ndihmojë për tërë këto ditë që jam me pushime se kot po rri këtu para teje, por nuk mund t'a marrë qenin në shtëpi tek miqtë e mi.
-Jo, qenin do ta mbajë unë në shtëpi.
-Mirë,- i thashë pa menduar.
Tani unë dalë shëtitje me qenin e gruas së bukur bregut të liqenit dhe pres që Valentina të kthehet nga puna. Nganjëherë pasi hamë darkë se bashku rrimë deri vonë bregut të liqenit ku bënë shumë fresk. Jam miqësuar shumë me qenin por sidomos me Valentinën...Gruaja e bukur më bënë të fala nga larg dhe i ka thënë Valentinës se do të më njoh. Dori dhe Miri kanë filluar të kthehen vonë nga diskotekat ndërsa unë po përgatisë letrat zyrtare për të marrë gruan dhe djalin. Pas tre muajsh Valentina do të shkoj për studime në Triestë.



A do të bëhesh shkrimtare?

 Kishte dëgjuar se do të bëhej një konkurs i madh për talentet dhe artistet e rinj në qytet.
Kush?
 Ajo,pra ,mikja ime. Në qytetin tonë bëheshin mjafte aktivitete për të cilat, kjo mikja ime, i merrte vesh e para. Siç ua kam thënë dhe herë tjetër ne shkruanim për gazetën e qytetit dhe dinim shumë gjëra që ndodhnin në këtë qytet. Kjo, mikja ime i merrte vesh, se unë nga ti dija. Ju do thoni se po akuzoj gazetarinë si "pinë" që e dinë vetëm gratë... Merreni edhe si thashetheme, por kjo është e vërtetë.
Ajo mikja ime i ra derës bam-bam-bam.
-Kush është?- pyeta unë pa u ngritur ende nga krevati.
-Jam unë.
Ju do thoni kush ishte? Dhe unë po ua tregoj.
Ishte Dea.
Ju do më pyesni se si është kjo mikja juaj me këtë emër të çuditshëm "Dea". A është e bukur? A është e mirë? Etj. etj. Unë nuk do t'ju tregoj asgjë.
Ju do të më pyesnit përse? Unë do t'u përgjigjesha vetëm sepse.(Hë, sepse gratë e bukura janë si qumështi i venë në zjarr, që duhet ta kthesh kokën herë-pas here për ta parë...) Këtë e kisha lexuar nga një shkrimtar. Në fakt, e para që e lexoi, ishte Dea që ma tha mua. Pastaj unë ua thashë shokëve të mi, që për çudi kishin frikë t'ua thoshin të dashurave të tyre. Kur i thashë Deas se kështu vepruan shokët e mi, ajo m'u përgjigj prapë me një thënie të të njëjtit shkrimtar, kur thotë se e bukura do kokë dhe "shpatulla" për ta mbajtur. Unë prapë ja thashë shokëve të mi dhe prapë ata u treguan të heshtur dhe nuk ua thanë të dashura të tyre. Prandaj edhe unë vendosa të mos u tregoj asgjë për Dean, të dashurën time. Edhe këtë të fundit kot që e thashë. Kam vendosur edhe unë të bëj si shokët e mi mos të flasë për të dashurën time. Ndryshe është me gratë. Ato mburren me burrat e tyre. Që ta kuptosh këtë duhet ta shohësh në vështrimet e tyre... se të ka mburrur gruaja apo jo. Po duhet ta kuptosh ama...
-Zgjohu,- më tha,- dembel, debil!
-Kush është dembel?,- bëra unë sikur u habita.
-Kam tërë mëngjesin që shëtisë qytetin e vetme. E di ti që sot bëhet një konkurs? Dhe ne duhet të marrim pjesë me doemos! A më ke thënë se do të bëhesh i famshëm? Se të pëlqen të shkruash libra, të bëhesh...
-E di, moj, e di dua të bëhem shkrimtar. Por pse kaq shpejt bëhesh shkrimtar? Hajde, hajde sa vite duhet të punosh për t'u bërë i tillë.
-Fillimi i mbarë, është gjysma e punës. Jo si ty që do të flesh tërë ditën.
-Edhe unë mirë e kam filluar,- thashë.
-Pse?
-Të dua ty.
-Po e di ti që unë do të punoj për vete dhe jo për ty,- tha ajo,- dhe më mori për veshësh.
-Hiqi duart,-i thashë,-nuk merren burrat për veshësh.
-Nga se merren?
Një moment i heshtur. Doja tu flisja për sytë e pastër të saj,për të qeshurën e vrullshme që i vinte së brendshmi dhe që ajo donte më terë atë forcë të brishtë femërore, ta ndalte. Shiheshim në sy apo në pasqyrë, nuk po kuptohej. Unë e dija që ajo brenda saj ndjente gozhdën e pyetjes: "nga se merren burrat?" Po ajo nuk ndjehej e mundur nga kjo pyetje. I mundur ose e mundur do të ishte se cili do të qeshte i pari. Di që qeshem atë çast,por mua nuk më kujtohet kush qeshi i pari...
Ndërsa po krihesha në pasqyrë dhe Dea më rrinte nga mbrapa, e pyeta:
-Dea, më çfarë krehri krihesh në mëngjes?
-Me atë, që më ke dhënë ti,- tha ajo pak e habitur dhe bëri të shkonte nga dritarja.- Po ti,-shtoi,- pas pak.
-Me gishtat e tu,- ja prita unë.
-Atëherë pritë të të kreh,- dhe mori krehrin.
-Lere krehrin!- i thashë.
-Krehrin e gishtave?! Të pëlqen?
Flokët e saj të trazuar shpërndanin një aromë të këndshme që më rrethuan dhe më turbulluan. Dea la krehrin duke rrëshqitur fytyrën e saj si padashur mbi timen. Ja mora kokën e bukur dhe e tërhoqa drejt meje. Uji nga rubineti i çezmës bënte një zhurmë të shkërmoqur. Mbi flokë ndjeja gishtat e Deas që më për ngjethnin dhe më shumë. Trupi i saj i ngrohte dukej krejtësisht i lëshuar sa mund ti jepje forma të reja... Megjithatë s'kishe se ç'të shtoje më tepër.
-Gjuhen...- i thashë.
-Nuk krihesh me gjuhë,- tha ajo përgjysmë zëri dhe tërësisht e përhumbur.
-Ja,- thashë,- pse duhet burri!
Një krehër dhe një tufe me lule i dhurova për ditëlindje dhe një varg puthjesh varg e varg. Poezi nuk i shkrova pasi ajo shkruan më bukur se unë.
Dolëm. Lamë pas pallatin tim në formë "L" dhe hymë në bulevard. Pranvera po shkrinte dyllin e blireve dhe i jepte qytetit një aromë të mrekullueshme. Dea më zuri për duarsh. Unë e pashë prapë në ata sy blu të thellë dhe qesha. Edhe ajo qeshi duke ju kujtuar pyetja "nga se kapen burrat" dhe tha:
-Mjaft!
-Pse,- i thashë mos jemi fëmijë që duhet të kapemi për dore,- ja ndërrova krejtësisht fjalën.
-Pse mos jemi të martuar që do të të fut krahun?- përsëriti edhe ajo lojën.
-O?!-ja bëra unë.
-E!-ma priti ajo.
Nga zëri i saj kushedi sa lule bliri mu duk se u rrezuan në bulevardin me zëra dhe hapa kalimtaresh të tjerë. Pas nesh,herë-pas here linim statuja dhe fytyra njerëzish të njohur ndërsa ne do të shkonim të konkurronim për tu bërë poetë ose shkrimtarë. Fytyrat tona të bukura të rinisë udhëtonin drejt universitetit të qytetit. Mua më dukej sikur po talleshim,ndërsa Dea ishte plot zjarr. Sa zjarr të bukur kanë femrat, mendova ... Sidomos në këto raste të veçanta.
Sa u afruam në hyrje të universitetit,përveç lajmit për konkurrim dhe rregullave të tij, që shkruar:
"Më parë se të shkruash mëso gjuhen".
-E sheh?- i thashë.
-Po.
-Për të qenë të sigurt,- shtova,- e bëjmë prapë një prove.
-Këtu para universitetit? Nuk u ngope në shtëpi?
-A do të bëhesh shkrimtare?
-Po.
-Atëherë puthmë.