Fakete Rexha: LULE PO VYSHKEM

LULE PO VYSHKEM
(cikel)

... 1.
Afer teje, ne ty e kraharor shume duar. Afer simes edhe nje. Dhe prape nje tjeter afer saj. Lozim me flokun, syrin, buzet, e perkdhelim faqet tua. Ne koke me zili m'i bie dores doçka e vogel e sime bije. Hije qe eshte e jotja. Shpresa ime e vetmja ne gji. Syte e saj shikimin tende kane. E gazin tim boje lulepjeshke. Aq te dashur me jini, sa do t'vdisja per ju dy! E di. Ishull e mundur midis uji dola. Po n'ajer, pluhur, rere s'u shndrrova. Te me marri era me gjithe perkujtimet e mia. Gershete m'gershete kohen vetmi e lidha, e lirine qe humba. Mal gjithe bore u ngrita. Drite e forte qiellore qe t'verbon. Ne kopshtin tim veç kete lule kam. Te vetme, te holle si peri. Dhe, lekuren qe mveshe eshtrat trupit kocke e krande.

Zot, po ç'mrekulli!

2.
Vitet po na mbulojne me mjegulla. Jeta me shati e me bore po na varros ngadale. Dhe, nje dite mungesa papritur nga t'gjallet do t'na fshije. Nese e para vdes dhe ti pas meje mbetesh. Nese ti separi vdes dhe une sakaq pas teje. A te premtojme? Te mos kete lot as mos t'kete dhembje. Oh, sikur veç ta dinim si e jona sa dashuri kane vdekur. Sa do te lidhen e keputen. Lindin e vdesin deri atehere.

Se dhembja qe po jetoj pa ty a ka krahasim.
Ndonje dhembje me te madhe?

3.
Gjoksi im me netet dhe brendine e pafund qe fle dhomes sime. Ne mua kerkojne te ma çmendin çdo dite te jetes sime. Dhe, sakaq me kapin ethe, mu fillim vjeshte. Une sapo nisa boten te gjalle ta krijoj. Lule po vyshkem sall pikellim. Kur veç m'kujtohesh me sos malli. Sa fort te pata dashur. Cili desh t'me vras separi per ty m'plagosi. Lidhshe zemren tende per timen para se t'binim ne gjume. E, luteshe. Sidoqofte, vetem une e di ende.

Ku eshte dera e zemres sate.

4.
Megjithate, une e vrava! Desha ta shihja si neper murin gastarte fytyren e tij te dyllte. Zemren e tij shurdhmemece qe e pata mall. As e preka as ia pashe. Une e tille! Mizore! E verber! Vetiake! Kisha ndjesine se kurre s'me deshi. E marrezisht e desha. Prandaj, edhe e vrava! Oh, me ç'deshirim prisja çdo ardhje te tij. Sorollatesha rrugeve duke mbytur qe s'levizte kohen qe s'merrte fryme. Pike vere. Bore. Deri nenlekure shiu. Pritja e pritja gjithe diten. Deri me pas kohen e caktuar. Jashtesise sime vesa ne gjinj e çepallave. deri te lumturia qe ndjeja zemres rretheqark. Kur vinte me ne fund. E, fala nje here, dy here, shume here. Pastaj, e falja gjithe here. Se e desha! Mrekulli e perkryer me ishte bota. Te dashur femijet. Por, tani dhe vetem tani po e shoh, deri ne ç'shkalle te rremben dashuria.

C'fuqi magjike ka te tjetersimit.
Dashuria njerezore. Oh, ç'mjerim!
Qe te shkyhesh gazit!