SHKULJA
Shtepite ne çanta e valixhe.
Xhama te thyera. Rruge te shkreta.
Udhe te humbura. Mendimi i dhembjes, per jeten.
Qe njeriu u shkakton njerezve te tjere.
Zhvendosja me dhune. Deportimi. Shkulja. Vizioni yne me i padurueshmi. C'dallim i madh mes tyre dhe mergimit te vullnetshem. Gjithe pesha e dhembjes bie mbi dy te parat. Vendim i marre nga te tjere qe s'te japin mundesi te zgjedhesh. Qe nga çasti kur t'flakin n'rruge t'madhe. S'je i sigurte. S'ke gje perpara. Fiil lekure ne trup me gjithe ç'mund te bartesh. Marrish perdore, shpines e kraheve. Pa bohçe. Pa te kaluar. Pa kujtime. Pa endrra per te ardhmen. Vetem nje shprese e vogel banon brenda teje. E holle si peri. E vetmja gje qe jep leje, jetes t'i gezohesh nga çasti ne çast. Asgje tjeter ne ty, as perpara teje, qe premton. Dhe, kush s'ishte me ty ne kete rruge te dhembshme, te gjate, te tmerrshme. Ai s'ka kurre per ta kuptuar se ç'do te thote. Te jesh kaq e shpenzuar ne lufte, e me pas edhe e shkulur me dhune. Nga gjithe ç'te perkiste, e jotja qe ishte prej origjines. Udhetim deri breg tmerri. I ftohte, si uji i ngrire dimrit pambarim qe vie nga larg. Ku me s'ka dallim katundi-kamp, prej vdekjes torturuese te vertete.
Si per gjera rrebtesisht te ndaluara. Nuk u tregojme femijeve edhepse shohin se ç'vuajme. Eshte nje pergjegjesi e madhe, qe te mos i traumatizojme. E harresa tu ndihmoj te rriten. Femijet tane. Do te jene krenare. Me ne prinderit qe mbijetuam luften dhe provuam kampet.
- Nene, çeshte lufta? - me pyeti eme bije nje dite.
- Eshte nje e keqe e madhe, qe ndodhe, e qe perndryshe s'duhej te ndodhte! Nje fatkeqesi. Ku nje vend vie per te vrare njerezit e vendit tjeter!
- Nene, qysh kane te drejte? T'i vrasin femijet, njerezit, deshiren e tyre per jete? A kane te drejte?
- Nene, ti ke qene ne kamp. Dhe, pas gjithe ç'ke pesuar ke arritur te punosh, te mbijetosh, te me rrisish, te me edukosh, te me ndertosh? Nene, a ishe ti qe te thyen ne shpirt si kafshen duke te vrare familjen?
Te nesermen ne mengjes mbi tavoline, ne dhome dite e gjeta kete poeme te vogel, qe m'a kishte shkruar eme bije:
Nene.
Ti me bene te endrroj.
Nena ime e bukur. Nene e mrekullueshme.
Diamant qe shkelqen. Zemra yte plot dashuri.
Me bene te lumtur te rritem.
Nena ime e dashur. Te dua me se shumti ne bote.
Udhe te humbura. Mendimi i dhembjes, per jeten.
Qe njeriu u shkakton njerezve te tjere.
Zhvendosja me dhune. Deportimi. Shkulja. Vizioni yne me i padurueshmi. C'dallim i madh mes tyre dhe mergimit te vullnetshem. Gjithe pesha e dhembjes bie mbi dy te parat. Vendim i marre nga te tjere qe s'te japin mundesi te zgjedhesh. Qe nga çasti kur t'flakin n'rruge t'madhe. S'je i sigurte. S'ke gje perpara. Fiil lekure ne trup me gjithe ç'mund te bartesh. Marrish perdore, shpines e kraheve. Pa bohçe. Pa te kaluar. Pa kujtime. Pa endrra per te ardhmen. Vetem nje shprese e vogel banon brenda teje. E holle si peri. E vetmja gje qe jep leje, jetes t'i gezohesh nga çasti ne çast. Asgje tjeter ne ty, as perpara teje, qe premton. Dhe, kush s'ishte me ty ne kete rruge te dhembshme, te gjate, te tmerrshme. Ai s'ka kurre per ta kuptuar se ç'do te thote. Te jesh kaq e shpenzuar ne lufte, e me pas edhe e shkulur me dhune. Nga gjithe ç'te perkiste, e jotja qe ishte prej origjines. Udhetim deri breg tmerri. I ftohte, si uji i ngrire dimrit pambarim qe vie nga larg. Ku me s'ka dallim katundi-kamp, prej vdekjes torturuese te vertete.
Si per gjera rrebtesisht te ndaluara. Nuk u tregojme femijeve edhepse shohin se ç'vuajme. Eshte nje pergjegjesi e madhe, qe te mos i traumatizojme. E harresa tu ndihmoj te rriten. Femijet tane. Do te jene krenare. Me ne prinderit qe mbijetuam luften dhe provuam kampet.
- Nene, çeshte lufta? - me pyeti eme bije nje dite.
- Eshte nje e keqe e madhe, qe ndodhe, e qe perndryshe s'duhej te ndodhte! Nje fatkeqesi. Ku nje vend vie per te vrare njerezit e vendit tjeter!
- Nene, qysh kane te drejte? T'i vrasin femijet, njerezit, deshiren e tyre per jete? A kane te drejte?
- Nene, ti ke qene ne kamp. Dhe, pas gjithe ç'ke pesuar ke arritur te punosh, te mbijetosh, te me rrisish, te me edukosh, te me ndertosh? Nene, a ishe ti qe te thyen ne shpirt si kafshen duke te vrare familjen?
Te nesermen ne mengjes mbi tavoline, ne dhome dite e gjeta kete poeme te vogel, qe m'a kishte shkruar eme bije:
Nene.
Ti me bene te endrroj.
Nena ime e bukur. Nene e mrekullueshme.
Diamant qe shkelqen. Zemra yte plot dashuri.
Me bene te lumtur te rritem.
Nena ime e dashur. Te dua me se shumti ne bote.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen